انجمن‌ها

با سلام :

شرکتی را تصور کنید که مثلا محصولی مانند صندلی  تولید می کند .
این محصول پس از تولید 2 سرنوشت دارد .
1- به انبار برده می شود و برای فروش آنها اقدام می شود .
2- به انبار برده می شود و برای مصرف داخلی شرکت ذخیره میشود .

می دانیم که برخورد واحد مالی با این 2 مورد کاملا متفاوت است .
با مورد اول همانند یک محصول به انبار برده می شود و داستانهای قیمت تمام شده و فروش و...
در مورد دوم دید داراییهای ثابت به محصول دارند و هزینه های استهلاک و داراییهای کنار گذاشته شده و 30 % میزان استهلاک و خلاصه قصه هایی از این قبیل که کاملا با حالت اول متفاوت است .

حال ماجرا از اینجا شروع میشود که کالا همان کالاست و با همان کد در درخت کالاها ( نهایتا در یک انبار متفاوت ) فرض کنید روش تعیین بها نیز برای این کالا میانگین است .
اولا با این توضیحات ( که شاید ایراد بنیادی داشته باشد که روش تعیین بها نباید میانگین باشد ) ما نمی خواهیم قیمت محصولات موجود در انبار ما برای فروش با قیمت داراییهای ثابت ما در انبار جهت نگهداری تداخل کند چرا که در قیمت تمام شده ما تغییر ایجاد می کند که مطلوب نیست .
دوم اینکه حتما این داراییهای ثابت ما چه در حال استفاده باشند و چه کنار گذاری شده و در انبار باز هم برای آن استهلاک محاسبه میشود ( با نرخ متفاوت ) . که اصلا تصوری از ثبت حسابداری آن با این شرایط ندارم .

مخلص کلام اینکه برخورد شرکتهای تولیدی را در این شرایط میخواستم بدانم که به چه صورت است ؟
 آیا درست است که این راه حل را پیشنهاد دهیم که :

کالای با دیدگاه محصول را در انبار محصول و کالاهای با دیدگاه دارایی ثابت را در انبارهای متفاوت قرار دهند و روش تعیین بها را میانگین به تفکیک انبار قرار دهند . و حتی حسابهای اصلی این انبارها را هم از هم جدا کنند به این صورت که یکی موجودی محصول و دیگری مثلا دارایی ثابت ( نمی دانم ) باشد .

گاها شرکتها اینگونه محصولات را که خود استفاده می کنند مستقما هزینه می کنند ، در این حالت انبار آنها برای کالاهای مورد بحث صرفا ماهیت تعدادی دارد و بحث ریال برای آن مطرح نیست که با یکی بودن این کالاها با کالاهای محصول عملا نشدنی است .

آیا درست است که 2 کد متفاوت برای این کالا داشته باشند .

خلاصه دید روشنی نسبت به این داستان ندارم لطفا راهنمایی کنید .